لافیدن

لافیدن . [ دَ ] (مص ) لاف زدن . سخن زیاده از حد گفتن و دعوی باطل کردن :
سخنهای ایزد نباشد گزاف
ره دهریان دور بفکن ملاف .

اسدی .

چه لافی که من یک چمانه بخوردم
چه فضل است پس مر ترا بر چمانه .

ناصرخسرو.

به غوغای نادان چه غره شوی
چه لافی که ما بر سر منبریم .

ناصرخسرو.

زین قد چو تیر و الف چه لافی
کاین زود شود چون کمان و چون لام .

ناصرخسرو.

همی لافی که من هنگام برنائی چنین کردم
چه چیزستت کنون حاصل برفته چیز چه نازی .

ناصرخسرو.

نواری پیسه بر گرد میان بسته ست و میلافد
که از انطاکیه قیصر فرستاده ست زُنّارم .

سوزنی .

لافد زمانه ز اقلیم در دودمان رفعت
کز ملت مسیحا خود قیصری ندارم .

خاقانی .

ز جیب موسوی لافی و پس چون اُمّت موسی
نه اهل تسع آیاتی که مرد سبع الوانی .

خاقانی .

سکندر بدو گفت چندان ملاف
مران بیهده پیش مردان گزاف .

نظامی .

چه لافی که من دیو مردم خورم
مرا خور که از دیو مردم برم .

نظامی .

زن ار سیم تن نی که روئین تن است
ز مردی چه لافد که زن هم زن است .

نظامی .

زر دو حرف است هر دو بی پیوند
زین پراکنده چند لافی چند.

نظامی .

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز
از دم تو میکند مکشوف راز.

مولوی .

یکی از عقل میلافد یکی طامات می بافد
بیا کاین داوریها را به پیش داور اندازیم .

حافظ.

با خرابات نشینان ز کرامات ملاف
هر سخن جائی و هر نکته مکانی دارد.

حافظ.