لباده
لغت‌نامه دهخدا
لباده .[ ل ُب ْ با دَ / دِ / ل ُ دَ / دَ ] (اِ) چوبی که بر گردن گاو قلبه و گاو گردون گذارند. لُباد. (برهان ). چوبی که بر گردن گاو نهندتا ارابه و گردونه را بکشد. (آنندراج ) :
آتش خشم تو چون زبانه برآرد
شیر فلک برنهد به گاو لباده .
- لباده بر خر نهادن ؛ رخت بر خر نهادن . رفتن . گریختن .
- لباده بر گاو بستن ؛ کنایه از رحلت کردن . راهی شدن . رفتن :
لبادت را چنان بر گاو بندد
که چشمی گرید و چشمیت خندد.
آتش خشم تو چون زبانه برآرد
شیر فلک برنهد به گاو لباده .
کمال اسماعیل .
- لباده بر خر نهادن ؛ رخت بر خر نهادن . رفتن . گریختن .
- لباده بر گاو بستن ؛ کنایه از رحلت کردن . راهی شدن . رفتن :
لبادت را چنان بر گاو بندد
که چشمی گرید و چشمیت خندد.
نظامی .
