لب بستن

لب بستن . [ ل َ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) لب نگشادن . سخن نگفتن . خاموش ماندن . خموشی گزیدن . سکوت اختیار کردن :
دل من چو نور اندر آن تیره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب .

فردوسی .

بدو گفت برگوی و لب را مبند
که گفتار باشد مرا سودمند.

فردوسی .

دبیر بزرگ آن زمان لب ببست
به انبوه اندیشه اندرنشست .

فردوسی .

گشاده شد آن کس که او لب ببست
زبان بسته باید گشاده دو دست .

سعدی .

نگویم لب ببند و دیده بردوز
ولیکن هر مقامی رامقالی .

سعدی .