لدنی
لغت‌نامه دهخدا
لدنی . [ ل َ دُن ْ نی ی ] (ع ص نسبی ) منسوب به لدُن . فطری . جبلی . آنچه کسی را بدون سعی او و کوشش غیر، محض بفضل خویش از نزد خود حق تعالی عطا فرموده باشد یا بدون تعلیم غیر از نزد طبیعت ذهن او باشد و این منسوب است به لدن که به معنی نزد است . (غیاث ) (آنندراج ).
- علم لدنی ؛ علم که بنده را افتد بی واسطه ای و تنها به الهام خدای تعالی باشد :
دل گفت مرا علم لدنی هوس است
تعلیمم کن اگر ترا دسترس است .
وخضر که موسی را علم لدنی خواست آموخت امام بود. (جهانگشای جوینی ). وقوف عددی اول مرتبه ٔ علم لدنی است . (انیس الطالبین ص 63).
- علم لدنی ؛ علم که بنده را افتد بی واسطه ای و تنها به الهام خدای تعالی باشد :
دل گفت مرا علم لدنی هوس است
تعلیمم کن اگر ترا دسترس است .
خیام .
وخضر که موسی را علم لدنی خواست آموخت امام بود. (جهانگشای جوینی ). وقوف عددی اول مرتبه ٔ علم لدنی است . (انیس الطالبین ص 63).
