لطف

لطف . [ ل َ طَ ] (ع اِمص ) اسم است الطاف را. توفیق خدای . || نرمی . احسان . لُطْف .برّ. نیکوئی . نیکوکاری . (مهذب الاسماء) :
از جام انگبین نترابد جز انگبین
از نفس او نیاید الاّ لطف گنی .

منوچهری .

ای بارخدای همه احرار زمانه
کز دل بزداید لطفت بار زمانه .

منوچهری .

آن خواجه که با هزار بر و لطف است
حلمش به شتاب نه وجودش به درنگ .

منوچهری .

بیش از این نیز بجای تو لطف خواهد کرد
از لطف هرچه کند با تو سزای تو کند.

منوچهری .

جفا و ستم را غنیمت شمارد
وفا و لطف را به پیکار دارد.

ناصرخسرو.

این دیوسران را مدار مردم
گر هیچ بدانی لطف ز دشنام .

ناصرخسرو.

بس شب که به یکجای نشستیم و همه شب
زو لطف و لطف بود و ز من ناله و نینا .

مسعودسعد.

خلف حیدر کرّار و محمد که بود
همچو حیدر به شجاعت چو محمد به لطف .

سوزنی .

به جوانمردی گوی از همه اقران ببری
چو به چوگان لطف گوی مروت بازی .

سوزنی .

صد لطف از کردگار وز لب تو یک سخن
صد ستم از روزگار وز دل تو یک جفا.

خاقانی .

آب گرفتم لطف افزون کند
خار وخسک را به سمن چون کند.

نظامی .

وآنگه به لطف جواب دادش
غم خورد و بدان ثواب دادش .

نظامی .

لطفی کن از آن لطف که داری
بگشای در امیدواری .

نظامی .

خیر نیز از لطف رسانی او
مهربان شد ز مهربانی او.

نظامی .

|| (اِ) آنچه بکسی فرستند. (مهذب الاسماء). هدّیة. || جائزه . || اندک ازطعام و جز آن . (منتهی الارب ).