لعنت کردن
لغت‌نامه دهخدا
لعنت کردن . [ ل َ ن َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) نفرین کردن . بسولیدن . بسوریدن . تهبیل . (تاج المصادر). لیط. (منتهی الارب ) : همکاران وی را بسیار ملامت کردند بدین حدیث و لعنت کردند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 185). عامه ٔ مردم وی را لعنت کردند بدین حرکت ناشیرین که کرد. (تاریخ بیهقی ص 183).
گر ترا جز بت پرستی کار نیست
چون همی لعنت کنی بر بت پرست .
طاعت به گمانی بنمایدت ولیکن
لعنت کندت گر نشود راست گمانیش .
بر حب آل احمد شاید گر
لعنت همی کنند ملاعینم .
لعنت چه کنی به خیره بر دیوان
کز فعل تو نیز همچو ایشانی .
بر یزید و شمر ملعون چون همی لعنت کنی
چون حسین خویش را شمر و یزید دیگری .
یکی مال مردم به تلبیس خورد
چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد.
لعین ؛ لعنت کرده شده . (منتهی الارب ). لعان ؛ لعنت کننده . قتل الانسان ما اکفره ؛ لعنت کرده شد. لحی اﷲ فلاناً؛ لعنت کند خدای وی را. سقار؛ آنکه غیرمستحق لعنت را بسیارلعنت کند. (منتهی الارب ).
گر ترا جز بت پرستی کار نیست
چون همی لعنت کنی بر بت پرست .
ناصرخسرو.
طاعت به گمانی بنمایدت ولیکن
لعنت کندت گر نشود راست گمانیش .
ناصرخسرو.
بر حب آل احمد شاید گر
لعنت همی کنند ملاعینم .
ناصرخسرو.
لعنت چه کنی به خیره بر دیوان
کز فعل تو نیز همچو ایشانی .
ناصرخسرو.
بر یزید و شمر ملعون چون همی لعنت کنی
چون حسین خویش را شمر و یزید دیگری .
سنائی .
یکی مال مردم به تلبیس خورد
چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد.
سعدی .
لعین ؛ لعنت کرده شده . (منتهی الارب ). لعان ؛ لعنت کننده . قتل الانسان ما اکفره ؛ لعنت کرده شد. لحی اﷲ فلاناً؛ لعنت کند خدای وی را. سقار؛ آنکه غیرمستحق لعنت را بسیارلعنت کند. (منتهی الارب ).
