لفجن

لفجن . [ ل َ ج ِ ] (ص نسبی ) دارنده ٔ لب سطبر. درشت لفج . کلان لفج :
خداوندم زبانی روی کرده ست
سیاه و لفجن و تاریک و رنجور.

منوچهری .

سر لفجنان را درآرد به بند
خورد چون سر و لفجه ٔ گوسفند.

نظامی .

|| لفج . (برهان ) :
دهان و لفجنش از شاخ شاخی
به گوری تنگ میماند از فراخی .

نظامی .