ماربچه

ماربچه . [ ب َچ ْ چ َ / ب َ چ ْ چ ِ / ب َ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه ٔمار. توله مار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). زاده ٔمار و کنایه است از گزنده و موذی و خطرناک : این ماربچه به غنیمت داشته بود مردن پدرش [ علی تکین ] و دور ماندن امیر از خراسان . (تاریخ بیهقی ).
- امثال :
از مار نزاید جز ماربچه . نظیر :
عاقبت گرگ زاده گرگ شود
گرچه با آدمی بزرگ شود.

سعدی (امثال و حکم دهخدا ج 1 ص 146).