ماه چهره

ماه چهره . [ چ ِ رَ / رِ ] (ص مرکب ) ماه چهر :
سوی دختر اردوان شد ز راه
دوان ماه چهره بشد نزد شاه .

فردوسی .

هیون ازبر ماه چهره براند
بزد دست و چنگش به خون برفشاند.

فردوسی .

تن ماه چهره گرانی گرفت
روان زاد سروش نوانی گرفت .

اسدی .

چونکه ماهان به ماه درپیچید
ماه چهره ز شرم سرپیچید.

نظامی .

و رجوع به ماده ٔ قبل شود.