مأقة
لغت‌نامه دهخدا
مأقة. [ م َ ءَ ق َ ] (ع مص ) مَاءَق . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به مَاءَق (مص ) قبل شود. || (اِ) هکه ٔ گریستن . (منتهی الارب ). خشم و هکه ای که هنگام گریستن در انسان عارض می شود. (ناظم الاطباء). شبه فواق (سکسکه ) و آن گویی نفسی است که هنگام گریه از سینه برکنده می شود. (از اقرب الموارد).
