مأواگهلغتنامه دهخدامأواگه . [ م َءْگ َه ْ ] (اِ مرکب ) پناه گاه . جای اقامت و سکونت . اقامتگاه . جایگه : آمد عجبش که آن چنان مردمأواگه خود خراب چون کرد.نظامی .
