مأوی گه . [ م َءْ وا / وی گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مأواگه : گویند مرا چون سلب خوب نسازی مأوی گه آراسته و فرش ملون . اسماعیل بن نوح (از لباب الالباب چ نفیسی ص 23). مأوی گه جیفه ٔ حسودت جز سینه ٔ کرکسان مبینام . خاقانی (دیوان چ سجادی ص 514). رجوع به مأواگه شود.

مأوی گه

مأوی ساختن

مأوی

مأوی کردن

بی مأوی

مأوی گرفتن

ماوی

هشت مأوی

مند

کشمیهنه

باغ سپید

bankeress

عری

دمینی

لغت‌نامه دهخدا