مباکاةلغتنامه دهخدامباکاة. [ م ُ ] (ع مص ) با کسی نورد کردن به گریستن . (تاج المصادر بیهقی ) (از دهار). گریستن با هم . (منتهی الارب ) (آنندراج ). با هم گریستن آن گروه . باکی القوم مباکاة. (ناظم الاطباء). و رجوع به مباکات شود.
