متوقن
لغتنامه دهخدا
متوقن . [ م ُ ت َ وَق ْ ق ِ ] (ع ص ) برآینده بر کوه . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). بر کوه برآمده و قرار گرفته بر کوه . (ناظم الاطباء). || شکارکننده ٔ کبوتر در آشیانه . (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به توقن شود.
