متکاوحلغتنامه دهخدامتکاوح . [ م ُ ت َ وِ ] (ع ص ) با یکدیگر مروسنده در شر و بدی . (آنندراج )(منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). نامهربان و بر همدیگر ستم کننده . (ناظم الاطباء). رجوع به تکاوح شود.
