مجادیح
لغت‌نامه دهخدا
مجادیح . [ م َ ] (ع ص ، اِ) ستارگان مایل به غروب . (آنندراج ) : مسبب همه قادری است که مجادیح انواء، نفحه ای از نوافح رحمت اوست . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 437). و رجوع به ترکیب بعد شود.
- مجادیح السماء ؛ انواء آسمان و نوء غروب کردن منزلی است از منازل ماه و طلوع کردن منزلی دیگر مقابل آن . و آن جمع مِجدَح به اشباع کسره و قیاساً واحد آن مجداح باید باشد. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ). نؤهای آسمان یعنی غروب کردن منزلی از منازل ماه و طلوع نمودن منزل مقابل آن . (ناظم الاطباء). انواء آسمان . ج ِ مِجدَح و قیاساً واحد آن مجداح است و گویند: «ارسلت السماء مجادیح الغیث » و آن نزد عرب از نؤهایی است که دلالت بر باران دارد و آن سه ستاره است ... (از اقرب الموارد). و رجوع به انواء و نوء و مجدح شود. || کناره های دریا. (آنندراج ). و رجوع به مِجداح شود.
- مجادیح السماء ؛ انواء آسمان و نوء غروب کردن منزلی است از منازل ماه و طلوع کردن منزلی دیگر مقابل آن . و آن جمع مِجدَح به اشباع کسره و قیاساً واحد آن مجداح باید باشد. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ). نؤهای آسمان یعنی غروب کردن منزلی از منازل ماه و طلوع نمودن منزل مقابل آن . (ناظم الاطباء). انواء آسمان . ج ِ مِجدَح و قیاساً واحد آن مجداح است و گویند: «ارسلت السماء مجادیح الغیث » و آن نزد عرب از نؤهایی است که دلالت بر باران دارد و آن سه ستاره است ... (از اقرب الموارد). و رجوع به انواء و نوء و مجدح شود. || کناره های دریا. (آنندراج ). و رجوع به مِجداح شود.
