مجدالدین

مجدالدین . [ م َدُدْ دی ] (اِخ ) احمدبن محمد ابی بدیل سجاوندی . عوفی او را از افاضل عراق و به لقب «الامام الکبیر ملک الکلام » ذکر کرده و کتابی در تفسیر قرآن مجید تحت عنوان «انسان عین المعانی » بدو نسبت داده است . از اوست :
اقبال وفادار است ز آن روی وفادارش
ایام نگونسار است زان زلف نگونسارش
بر خاک درش دیده در حسرت باد سرد
آب است و ندارد آب بی آتش رخسارش .
و رجوع به لباب الالباب چ لیدن ج 1 ص 282 و 363 شود.