محاویج

محاویج . [ م َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ مُحوِج . بی چیزان . حاجتمندان . نیازمندان . محتاجان . مفلسان . مفالیس . (یادداشت مرحوم دهخدا): قوم محاویج ؛ محتاجان . (منتهی الارب ). مردمان محتاج . (ناظم الاطباء) : و اگر این جاه خویش در اغاثت ضعفا و اعانت محاویج صرف کند رکنی از ارکان سعادت آخرت حاصل کرده باشد. (تاریخ بیهق ص 177).