محکمیة
لغت‌نامه دهخدا
محکمیة. [ م ُ ح َک ْ ک ِ می ی َ ] (اِخ ) فرقه ای از خوارجند و خوارج کسانی بودند که بر امیرمؤمنان حضرت علی بن ابیطالب علیه الصلاة والسلام خروج کردند در موقع تحکیم و آنچه در آن هنگام بوقوع پیوست و آن حضرت را تکفیر کردند. و آنها دوازده هزار نفر مرد بودند که همگی اهل نماز و روزه بودند و به آن حضرت تکلیف کردند که خود را از امامت عزل کند یا کشته شود و آنان نصب امام را واجب نمیدانستند. عثمان را هم تکفیر کردند و هم چنین بیشتر از یاران پیغمبر راو نیز مرتکب گناهان کبیره را هم کافر می شناختند. (کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به خوارج و محکمة شود.
