مختار

مختار. [ م ُ ] (اِخ ) مختار حق و یا مختار کل . کنایه از آن حضرت صلی اﷲوعلیه وآله . (ناظم الاطباء). از القاب حضرت رسول اکرم است و بصورت احمد مختار، پیغمبر مختار، محمد مختار و جز اینها آمده است :
رسد بجائی ملک محمد محمود
که کس بنشنید از ملک احمد مختار .

فرخی (دیوان ص 104).

در دولت و در ملک همی دار مر او را
با سنت و با سیرت پیغمبر مختار.

فرخی .

قوی کننده ٔ دین محمد مختار
یمین دولت محمود قاهر کفار.

فرخی .

همچنان کاندر گزارش کردن فرقان به خلق
هیچکس انباز و یار احمد مختار نیست .

ناصرخسرو.

هر کس که سخن گفته همه فخر بدو کرد
جز کایزد دادار و پیام آور مختار.

ناصرخسرو.

مختار شوی کز تو بماند سخن خوب
زیرا که همین ماند ز پیغمبر مختار.

ناصرخسرو.

خوی نیکو و داد در امت
اثر مصطفای مختار است .

ناصرخسرو (دیوان چ مینوی ص 286).

ای که در ملک سیادت خسرو دریا دلی
مفخری بر عترت مختار بی آل ولی .

سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 484).

ای سیادت را از سید مختار بدل
ای شجاعت را از حیدرکرار خلف .

سوزنی .

بوعلی از اشرف و اشرف ز تونازد به حشر
پیش مختار وعلی آن شاه کافی و ملی .

سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 486).

خود بر این هر دو قطب می گردد
فلک شرع احمد مختار.

خاقانی .

گر به گهر بازرفت جان براهیم
احمد مختار شادخوار بماناد.

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 870).

محمدبن محمد که رای روشن اوست
معین و مظهر دین محمد مختار.

سعدی .

رجوع به احمد و محمد و رجوع به مختار حق شود.