مخرم

مخرم . [ م َ رِ ] (ع اِ) پشته یا کوه که منفرد باشد از یکدیگر. (منتهی الارب ) (آنندراج ). پشته و کوه منفرد. (ناظم الاطباء) (از محیط المحیط). || مخرم الجبل ؛ بینی کوه . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط) (از آنندراج ). بینی و دماغه ٔ کوه . (ناظم الاطباء). || و کذلک مخرم السیل . ج ، مَخارِم و آن دهانها راه کوه باشد. (منتهی الارب ). مخرم السیل ؛ جزء پیشین از توجبه . ج ، مخارم . (ناظم الاطباء): از نهیب آن لشکر با پناه کوهی حصین نشست و به مخرمی میان دو کوه بلند التجا ساخت . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 350). و رجوع به مخارم شود.