مردم کش
لغت‌نامه دهخدا
مردم کش . [ م َ دُ ک ُ ] (نف مرکب ) کشنده ٔ مردم . آدمکش . قاتل . جلاد. میرغضب :
ز پرده به گیسو بریدش کشان
گرفتار در دست مردم کشان .
ز نیکی جدا مانده ام زین نشان
گرفتار در دست مردم کشان .
همی بود گرسیوز بد نشان
ز بیهودگی یار مردم کشان .
ز مردم کشی ترس باشد بسی
زمردم خوری چون نترسد کسی .
ز پرده به گیسو بریدش کشان
گرفتار در دست مردم کشان .
فردوسی .
ز نیکی جدا مانده ام زین نشان
گرفتار در دست مردم کشان .
فردوسی .
همی بود گرسیوز بد نشان
ز بیهودگی یار مردم کشان .
فردوسی .
ز مردم کشی ترس باشد بسی
زمردم خوری چون نترسد کسی .
نظامی .
