مرفوعة
لغت‌نامه دهخدا
مرفوعة. [ م َ ع َ ] (ع ص ) تأنیث مرفوع ، که نعت مفعولی است از مصدر رفع. رجوع به مرفوع و رفع شود.
- احادیث مرفوعة ؛ حدیثهای مرفوع ، مرفوع از احادیث . رجوع به مرفوع و حدیث شود.
|| بالا برده شده . بلند داشته و برداشته شده و برافراشته : فرش مرفوعة. (قرآن 33/56). فی صحف مکرمة. مرفوعة مطهرة. (قرآن 13/80 و 14). فیها سرر مرفوعة. (قرآن 13/88).
- احادیث مرفوعة ؛ حدیثهای مرفوع ، مرفوع از احادیث . رجوع به مرفوع و حدیث شود.
|| بالا برده شده . بلند داشته و برداشته شده و برافراشته : فرش مرفوعة. (قرآن 33/56). فی صحف مکرمة. مرفوعة مطهرة. (قرآن 13/80 و 14). فیها سرر مرفوعة. (قرآن 13/88).
