مرکلةلغتنامه دهخدامرکلة. [ م ُ رَک ْ ک َ ل َ ] (ع ص ) مؤنث مرکل که نعت مفعولی است از مصدر ترکیل . || أرض مرکلة؛ زمین کوفته به سمهای اسبان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
