مستأورة
لغتنامه دهخدا
مستأورة. [ م ُ ت َءْ وِ رَ ] (ع ص ) مؤنث مستأور که نعت فاعلی است از مصدر استیوار: ابل مستأورة؛ شتران رمنده و پریشان در زمین نرم ، و اگر در زمین سخت و سنگستان برمند، مستوئرة گویند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). و رجوع به مستأور و استئوار شود.
