مستأور
لغتنامه دهخدا
مستأور. [ م ُ ت َءْ وِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از مصدر استیوار. شتابنده در تاریکی و ترسنده . (منتهی الارب ). || سخت خشمگین شونده . || شتر نر که آماده ٔ برجستن باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || فرارکننده و گریزنده . (اقرب الموارد). و رجوع به استئوار و استیوار شود.
