مسحر

مسحر. [ م ُ س َح ْ ح َ] (ع ص ) نعت مفعولی از تسحیر. رجوع به تسحیر شود. کاواک و میان تهی . (منتهی الارب ). مجوف ، و اصل آن کسی است که «سحر» و ریه ٔ او زایل شده باشد. (از اقرب الموارد). || محتاج طعام و شراب علت نهاده . (منتهی الارب ). آنکه به او طعام داده باشند و او را سرگرم کرده باشند. (از اقرب الموارد). || فریفته و مشغول . (منتهی الارب ). || آنکه او راطعام سحور داده باشند. (از اقرب الموارد). || مسحور و سِحرزده . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). آنکه او را سحر کرده باشند. (از اقرب الموارد).