مسخرگی
لغت‌نامه دهخدا
مسخرگی . [ م َ خ َ رَ / رِ] (حامص ) مسخره درآوردن . استهزاء. بذله گوئی . لودگی .لاغ . هزل . سخریه . و رجوع به مسخره شود :
از مسخرگی گذشت و برخاست
پیغامبری ز مکر دستان .
در میان حریفان شخصی بود مختل حال که از مسخرگی نانی حاصل می کردی . (جهانگشای جوینی ).
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی .
- مسخرگی کردن ؛ تهکم . خندستانی کردن .
- مسخرگی نمودن ؛ مسخرگی کردن . تهکم . تماجن . (از المصادر زوزنی ).
از مسخرگی گذشت و برخاست
پیغامبری ز مکر دستان .
خاقانی .
در میان حریفان شخصی بود مختل حال که از مسخرگی نانی حاصل می کردی . (جهانگشای جوینی ).
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی .
عبید زاکانی .
- مسخرگی کردن ؛ تهکم . خندستانی کردن .
- مسخرگی نمودن ؛ مسخرگی کردن . تهکم . تماجن . (از المصادر زوزنی ).
