مسقط
لغت‌نامه دهخدا
مسقط. [ م َ ق ِ ] (ع اِ) جای افتادن . مَسقَط. (منتهی الارب ). موضع سقوط. (از اقرب الموارد).
- مسقط حجر ؛ (اصطلاح هندسه ) در اصطلاح هندسی ، موقع عمودی است که از قسمت بالای شکلی بر قاعده ٔ آن خارج شود، و ممکن است مجازاً بر ارتفاع نیز اطلاق گردد، چه ارتفاع در واقع در موقعیت همین عمود قرار گرفته است ، زیرا به تجربه ثابت شده است که اثقال بر سمت خطی که عمود بر سطح افق است ، به مرکزعالم مایل هستند، و آن نیز عمود بر سطح موازی افق است ، پس هرگاه از رأس آن ارتفاع ، قطعه سنگی رها کنندموضع سقوط آن سنگ بر آن سطح ، موقع همان عمود است . (از کشاف اصطلاحات الفنون ). و رجوع به التفهیم ص 10 شود.
- مسقط حجر ؛ (اصطلاح هندسه ) در اصطلاح هندسی ، موقع عمودی است که از قسمت بالای شکلی بر قاعده ٔ آن خارج شود، و ممکن است مجازاً بر ارتفاع نیز اطلاق گردد، چه ارتفاع در واقع در موقعیت همین عمود قرار گرفته است ، زیرا به تجربه ثابت شده است که اثقال بر سمت خطی که عمود بر سطح افق است ، به مرکزعالم مایل هستند، و آن نیز عمود بر سطح موازی افق است ، پس هرگاه از رأس آن ارتفاع ، قطعه سنگی رها کنندموضع سقوط آن سنگ بر آن سطح ، موقع همان عمود است . (از کشاف اصطلاحات الفنون ). و رجوع به التفهیم ص 10 شود.
