معاء
لغت‌نامه دهخدا
معاء. [ م ِ ] (ع اِ) روده . مَعْی ْ. مِعی ̍. ج ، امعیة. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).مَعْی ْ. مِعی ̍. (منتهی الارب ). و رجوع به معی شود.
- معاء اعور ؛ روده ٔ کور. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء دقاق ؛ روده ٔ باریک . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء صائم ؛ روده ٔ تهی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء غلاظ ؛ روده ٔ فراخ . روده ٔ بزرگ . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء مستقیم ؛ آخرین روده که چستا نیز گویند. (ناظم الاطباء). روده ٔ راست . راست روده . و رجوع به روده شود.
- معاء اعور ؛ روده ٔ کور. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء دقاق ؛ روده ٔ باریک . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء صائم ؛ روده ٔ تهی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء غلاظ ؛ روده ٔ فراخ . روده ٔ بزرگ . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به روده شود.
- معاء مستقیم ؛ آخرین روده که چستا نیز گویند. (ناظم الاطباء). روده ٔ راست . راست روده . و رجوع به روده شود.
