معونة
لغت‌نامه دهخدا
معونة. [ م َ ن َ ] (اِخ ) بئر معونة؛ چاهی است نزدیک مدینه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). چاهی است بین زمین بنی عامر و حرة بنی سلیم و جمعی از اصحاب پیغمبر (ص ) ضمن جنگی در این مکان کشته شدند و حسان بن ثابت در قصیده ای آنها را مرثیت گفت . (از معجم البلدان ). و رجوع به همین مأخذ و قاموس الاعلام ترکی شود.
