مغی

مغی . [ م َغ ْی ْ ] (ع مص ) سخن خوش و واضح و بیّن گفتن . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || ستودن کسی را به چیزی که ندارد از هزل باشد یا از جد. (منتهی الارب ). ستایش کسی به چیزی که ندارد خواه هزل باشد یا جد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || (اِمص ) نرمی و فروهشتگی انبان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).