مقاواة
لغتنامه دهخدا
مقاواة. [م ُ ] (ع مص ) نبرد کردن با یکدیگر به نیرو. (تاج المصادر بیهقی ). نبرد کردن با کسی در زورآوری . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || دادن . (از منتهی الارب ). قاواه ُ مقاواة؛ داد وعطا کرد او را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
