مقبب
لغت‌نامه دهخدا
مقبب . [ م ُ ق َب ْ ب َ ] (ع ص ) بیت مقبب ؛ خانه ٔ قبه دار. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). قبه دار :
چو بر روی آب اوفتد آفتاب
ز گرمی مقبب شود روی آب .
|| یکی از انواع سه گانه ٔ بسائط. (یادداشت به خطمرحوم دهخدا). || حافر مقبب ؛ سمی که گودی داشته باشد و دارای جوف بود. (ناظم الاطباء).
چو بر روی آب اوفتد آفتاب
ز گرمی مقبب شود روی آب .
نظامی .
|| یکی از انواع سه گانه ٔ بسائط. (یادداشت به خطمرحوم دهخدا). || حافر مقبب ؛ سمی که گودی داشته باشد و دارای جوف بود. (ناظم الاطباء).
