ملاقاة
لغتنامه دهخدا
ملاقاة. [ م ُ ] (ع مص ) (از «ل ق ی ») کسی را دیدن . (تاج المصادربیهقی ) (دهار). دیدار کردن با کسی و نیز رسیدن آن را. لقاء. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (آنندراج ). روبرو شدن و برخورد کردن با کسی . (از اقرب الموارد). و رجوع به ملاقات شود.
