ملاقیح
لغتنامه دهخدا
ملاقیح . [ م َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ مَلقوحة. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ماده هایی که جنین در شکم داشته باشند، یا آنچه در پشت شتران نر وجوددارد. ج ِ ملقوحة. (از اقرب الموارد). و رجوع به ملقوحة شود. || مادران . (از اقرب الموارد).