ملاَّن

ملاَّن . [ م َ ] (ع ص ) (از «م ل ء») پر. مَلأی ̍ و مَلاَّنة مؤنث و گویند: دلو ملأی و کوز ملآن ماء. ج ، مِلاء. (از منتهی الارب )؛ کوز ملاَّن ماء؛ کوزه ٔ پر از آب . ج ، ملاء. و فی الحدیث : لیس شی ٔابغض الی اﷲ عزوجل من بطن ملاَّن . (ناظم الاطباء). پر.و گویند: «فلان ملاَّن من الکرم ». (از اقرب الموارد). پرکننده و مجازاً به معنی پر. (غیاث ) : مایه ٔ هر هنری و اصل هر شجاعتی ایشانند و از نعت و منقبت ایشان قرآن ملاَّن است و اخبار بی نهایت و اشعار بسیار. (کتاب النقض ص 478). || زکام دیده . مَلأی ̍ و ملاَّنة مؤنث آن . ج ، مِلاء . (از اقرب الموارد).