مناوی

مناوی . [ م َ ] (اِخ ) زین الدین عبدالرؤف بن تاج العارفین بن علی بن زین العابدین الحدادی المناوی القاهری (952 - 1031 هَ . ق .). از علمای بزرگ دین است که در فنون دیگر نیز استاد بود. وی خور و خواب اندک داشت و بدان سبب بیمار و ناتوان شد و پسرش تاج الدین محمد تألیفات وی را استملا می کرد. وی را قریب به هشتاد تألیف و از آن جمله است : «الجواهر المضیه فی الاَّداب السلطانیه »، «بغیةالمحتاج فی معرفة اصول الطب و العلاج »، «تاریخ الخلفاء» و «کنوزالحقائق » در حدیث و «غایة الارشاد الی معرفة احکام الحیوان و النبات » و کتب دیگر. وی در قاهره درگذشت . (از اعلام زرکلی ص 519). رجوع به همین مأخذ و معجم المطبوعات ج 2 ص 1798 شود.