منهج
لغت‌نامه دهخدا
منهج . [ م َ / م ِ هََ ] (ع اِ) راه پیدا و گشاده . مِنهاج . (منتهی الارب ). راه راست و گشاده . (غیاث ) (آنندراج ). راه روشن . (دهار). راه فراخ . (مهذب الأسماء). راه روشن و طریقه و رسم و راه راست و گشاده . ج ، مناهج . (ناظم الاطباء). مِنهاج . طریق واضح . ج ، مَناهِج . (اقرب الموارد) :
دور فلکی یکسره بر منهج عدل است
خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل .
- منهج انی ؛ مراد برهان انی است و آن عبارت از برهان و طریقه ٔ استدلال از راه معلول جهت کشف علت است . رجوع به فرهنگ علوم عقلی سجادی ص 123 و 582 شود.
- منهج صدیقین ؛ مراد برهان صدیقین است و آن یکی از براهین اثبات صانع و ذات واجب و توحید خدای عالم است . رجوع به فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 127 و 582 شود.
- منهج لمی ؛ منهج اللمی ، مراد برهان لمی است وآن روش استدلال از علت به معلول است ، خلاف منهج انی . رجوع به فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 130 و 582 شود.
دور فلکی یکسره بر منهج عدل است
خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل .
حافظ.
- منهج انی ؛ مراد برهان انی است و آن عبارت از برهان و طریقه ٔ استدلال از راه معلول جهت کشف علت است . رجوع به فرهنگ علوم عقلی سجادی ص 123 و 582 شود.
- منهج صدیقین ؛ مراد برهان صدیقین است و آن یکی از براهین اثبات صانع و ذات واجب و توحید خدای عالم است . رجوع به فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 127 و 582 شود.
- منهج لمی ؛ منهج اللمی ، مراد برهان لمی است وآن روش استدلال از علت به معلول است ، خلاف منهج انی . رجوع به فرهنگ علوم عقلی ایضاً ص 130 و 582 شود.
