منوری
لغت‌نامه دهخدا
منوری . [ م ُ ن َوْ وَ ] (حامص ) نورانی بودن . روشن بودن :
دوش که صبح چاک زد صدره ٔ چست عنبری
خضر درآمد از درم صبح وش از منوری .
بنگه تیر ازو شود روضه صفت به تازگی
خرگه ماه ازو شود خلدوش از منوری .
دوش که صبح چاک زد صدره ٔ چست عنبری
خضر درآمد از درم صبح وش از منوری .
خاقانی (چ سجادی ص 421).
بنگه تیر ازو شود روضه صفت به تازگی
خرگه ماه ازو شود خلدوش از منوری .
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 436).
