مه رخ
لغت‌نامه دهخدا
مه رخ . [ م َه ْ رُ ] (ص مرکب ) ماه رخ . که دارای رخساری چون ماه است . || مجازاً، زیبا. خوب روی :
از مه رخ من شدی خبرپرس
ها مه رخ مهربانم این است .
ساقی چو یار مه رخ واز اهل راز بود
حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم .
از مه رخ من شدی خبرپرس
ها مه رخ مهربانم این است .
نظامی .
ساقی چو یار مه رخ واز اهل راز بود
حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم .
حافظ.
