مه پیکر
لغت‌نامه دهخدا
مه پیکر. [ م َه ْ پ َ / پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) ماه پیکر. آن که پیکر او چون ماه تابان و درخشان است . با پیکر و اندامی زیبا. زیباروی :
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم .
پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم .
خاقانی .
پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.
سعدی (بدایع).
