موبوءةلغتنامه دهخداموبوءة. [ م َ ءَ ] (ع ص ) زمینی که در آن مرگامرگی باشد. (ناظم الاطباء). نعت است از وباکه به معنی بیماری ناک گردیدن زمین است . (منتهی الارب ). زمین بیماری ناک . (آنندراج ). و رجوع به وبا شود.
