موطاء
لغت‌نامه دهخدا
موطاء. [ م ُ وَطْ طَءْ ] (ع ص ) پایمال شده و پاسپرده . (ناظم الاطباء). زیر پا سپرده شده . (آنندراج ). نرم و برابر ساخته . (ناظم الاطباء).
- موطاءالاکناف ؛ مرد نرم خوی .
- || جوانمرد وبسیارمهمانی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). مردی که در ناحیه ٔ خود یاران و همسایگان را جای دهد و اذیت به آنها نرساند. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) : خیارکم احاسنکم اخلاقاً الموطؤون اکنافاً الذین یألفون و یؤلفون . (حدیث نبوی از کلیله و دمنه چ مینوی ص 182).
- موطاءالعقب ؛ پادشاه با فر و شوکت که خلایق پیرو وی باشند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
- موطاءالاکناف ؛ مرد نرم خوی .
- || جوانمرد وبسیارمهمانی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). مردی که در ناحیه ٔ خود یاران و همسایگان را جای دهد و اذیت به آنها نرساند. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) : خیارکم احاسنکم اخلاقاً الموطؤون اکنافاً الذین یألفون و یؤلفون . (حدیث نبوی از کلیله و دمنه چ مینوی ص 182).
- موطاءالعقب ؛ پادشاه با فر و شوکت که خلایق پیرو وی باشند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
