مؤتوی

مؤتوی . [ م ُءْت َ ] (ع ص ) نعت فاعلی از اتواء (ایتواء). کسی که پناه و جای می دهد دیگری را. (از منتهی الارب ، ماده ٔ اوی ). آن که منزل می دهد کسی را و پذیرایی می کند. || مهربان و مشفق و با رحم و مروت و دلنواز. (ناظم الاطباء). بخشنده و ترحم کننده . (از منتهی الارب ).