مؤذن

مؤذن . [ م ُ ءَذْ ذِ ] (اِخ ) خراسانی . از گویندگان قرن یازدهم هجری و اسمش شیخ محمدعلی بود از اکابر فضلا و اماجد عرفا از سلسله ٔ جلیله ٔ ذهبیه ٔ کبرویه . با شاه عباس صفوی معاصر بود و رساله ٔ تحفةالعباسیة را به نام وی تصنیف کرد. در مدح و منقبت ائمه ٔاطهار تصانیف و مدایح بسیار دارد. از اشعار اوست :
موسی صفتی کز خود مردانه برون آید
از جیب عیان بیند سر ید بیضا را.

#

هر یک از شیوه ٔ جانانه به نوعی مستند
مطرب عشق گواه است که پیمانه یکی است .
وی به سال 1077 هَ . ق . درگذشت . (از ریاض العارفین ص 137) (از فرهنگ سخنوران ).