مؤیدالدین
لغت‌نامه دهخدا
مؤیدالدین . [ م ُ ءَی ْ ی ِ دُدْ دی ] (اِخ ) نسفی . از استادان علم و ادب و شعر در قرن ششم هجری بود و گویند پهلوان نامه ای به سیاق مثنوی گفته است ولی دیده نشد. از اوست :
بویی که از بهار نسیم صبا برد
گویی همی ز طره ٔ دلدار ما برد
لشکر کشید ابر و به قلب و جناح او
قوس قزح نگر که چه رنگین لوا برد
دلها اگر به خامه ٔ چون زعفران ربود
جان عدو به خنجر چون گندنا برد.
و رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود.
بویی که از بهار نسیم صبا برد
گویی همی ز طره ٔ دلدار ما برد
لشکر کشید ابر و به قلب و جناح او
قوس قزح نگر که چه رنگین لوا برد
دلها اگر به خامه ٔ چون زعفران ربود
جان عدو به خنجر چون گندنا برد.
(از مجمعالفصحا ج 1 صص 509-510).
و رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود.
