موکب داری
لغتنامه دهخدا
موکب داری . [ م َ / مُو ک ِ ] (حامص مرکب ) سرپرستی سواران و پیادگان که در التزام رکاب پادشاهند. جلوداری . (آنندراج ) :
به موکب داریش ناموس اکبر
خرامان گشته چون طاوس انور.
رجوع به موکب شود.
به موکب داریش ناموس اکبر
خرامان گشته چون طاوس انور.
امیرخسرو (از آنندراج ).
رجوع به موکب شود.