مکران زمین
لغت‌نامه دهخدا
مکران زمین . [ م ُ زَ ] (اِخ ) سرزمین مکران . ناحیه ٔ مکران :
کشیدیم لشکر به ماچین و چین
وز آن روی رانم به مکران زمین .
از ایران بشد تا به توران زمین
گذر کرد از آن پس به مکران زمین .
شب تیره باید شدن سوی چین
و گر سوی ماچین و مکران زمین .
فرستاد کس نزد خاقان چین
به فغفور و سالار مکران زمین .
پس آگاهی آمد به روم و به چین
به ترک و به هند و به مکران زمین .
و رجوع به ماده ٔ قبل و بعد شود.
کشیدیم لشکر به ماچین و چین
وز آن روی رانم به مکران زمین .
فردوسی .
از ایران بشد تا به توران زمین
گذر کرد از آن پس به مکران زمین .
فردوسی .
شب تیره باید شدن سوی چین
و گر سوی ماچین و مکران زمین .
فردوسی .
فرستاد کس نزد خاقان چین
به فغفور و سالار مکران زمین .
فردوسی .
پس آگاهی آمد به روم و به چین
به ترک و به هند و به مکران زمین .
فردوسی .
و رجوع به ماده ٔ قبل و بعد شود.
