مکی
لغت‌نامه دهخدا
مکی . [ م َک ْ کی ] (اِخ ) ابن ابی طالب حموش بن محمدبن مختار الاندلسی القیسی ، مکنی به ابومحمد (355 - 437 هَ . ق .). از علمای تفسیر و عربیت بود. در قیروان ولادت یافت و در شهرهای مشرق بگشت و سرانجام در قرطبه اقامت گزید و در همانجا درگذشت . او راست : «مشکل اعراب القرآن » و تألیفات دیگر. (از اعلام زرکلی ج 3 ص 1067).
